In 2021 verhuisde ze van het Gelderse Lochem naar Den Haag. De 21-jarige Heimstaden-bewoonster Berrak vertelt over het afscheid van haar geboortedorp, hoe ze haar draai in de hofstad inmiddels helemaal gevonden heeft en over haar werk als verpleegster. “Een glimlach op mensen hun gezichten maakt mij blij.”

Zeker. De nachtdiensten in het verzorgingstehuis voor dementerende mensen kunnen zwaar zijn. En ook de coronatijd maakte het er allemaal niet makkelijker op. Maar zichzelf inzetten voor senioren met geheugenproblemen geeft Berrak heel veel voldoening. “Ik word er heel gelukkig van om onze 21 bewoners te helpen. Als we leuke dingen voor en met ze doen, is de waardering enorm. Dat laten ze zeker blijken”, vertelt ze. “De mensen worden in ons verzorgingstehuis geplaatst, omdat ze niet meer zelfstandig kunnen wonen. Hun familie komt daar één keer in de zoveel tijd langs, maar wij zien ze bijna elke dag. Mijn collega’s en ik bouwen echt een band met de bewoners op. Dat vind ik geweldig.”

Bekende gezichten

Hoewel ze Turkse roots heeft, is Berrak geboren en getogen in het Gelderse Lochem. “Ik kom uit een heel rustig boerengat”, vertelt ze met een lach. “Lochem is een dorp, waar je op straat alleen maar bekende gezichten ziet en iedereen elkaar groet. Het is er zeer gemoedelijk leven. Als ik daar mijn laptop in m’n fietstas laat zitten, gebeurt er niks mee. En als ik er boodschappen doe, kom ik ook regelmatig familie van onze cliënten tegen. Dan maak je een praatje en vertel je hoe het leven in het verzorgingstehuis gaat.”

Het meisje van de trouwjurk

Afgelopen voorjaar volgde er voor Berrak een emotioneel afscheid van haar geboortegrond én de senioren die ze bijna anderhalf jaar heeft begeleid. Omdat ze in maart trouwde met haar grote liefde Abdullah, verhuisde ze maar liefst 160 kilometer naar het westen. “Mijn man is een echte Hagenees. Dus zijn we gaan samenwonen in een mooi 3-kamerappartement in Den Haag.”
Dat betekende wel dat Berrak gedag moest zeggen tegen al haar geliefde bewoners van het verzorgingstehuis in Lochem. “Dat heb ik op een speciale manier gedaan. Op mijn huwelijksdag ben ik ín mijn trouwjurk langs geweest en heb ik afscheid genomen. Dat vond ik zó speciaal. En elke keer als ik weer even terug naar Lochem ga, herkennen ze me. Weten ze precies dat ik naar Den Haag ben verhuisd en dat ik het meisje van de trouwjurk ben.”

Gezellig voetbal kijken

Omdat Berraks werkgever ook een verzorgingstehuis in de buurt van Den Haag heeft, kon ze haar job als Verzorgende Individuele Gezondheidszorg (VIG) blijven uitvoeren. Inmiddels is de brunette al helemaal gesetteld bij het eveneens 21 bewoners tellende huis in Nootdorp. “Ook hier geniet ik van de glimlach op het gezicht van de mensen. Tijdens het EK voetbal hebben we gezellig in de huiskamer naar het Nederlands elftal gekeken. Dan vraag ik tijdens de wedstrijden of ze zin hebben in een lekker advocaatje. Dan worden de mensen blij en hebben ze het daar de hele avond over. ‘Oh, de zuster heeft een advocaatje voor me gemaakt.’ Dat vind ik zo leuk.”

Uitdagend werk

Het werk kan ook pittig zijn. Als Berrak weleens met slechts twee collega’s alle bewoners uit bed moet halen, is dat bijzonder uitdagend. En als een bewoner een ommetje maakt, kan het soms gebeuren dat een persoon met geheugenproblemen de weg niet kan terugvinden. “Wij zijn geen gesloten inrichting, dus kunnen de bewoners naar buiten. En is er eentje kwijt? Dan gaan we zoeken. In Lochem was bewoner Jan bijvoorbeeld een keer weg. Ik sprong op de fiets en zocht in het dorp. Daar vond ik hem snel. Hij herkende me direct en ging meteen met me mee terug.”

IJsje halen op de fiets

Berrak is dol op geplande uitjes. “Wij hebben bijvoorbeeld een duo-fiets. Dat is een driewieler, waarop ik en een bewoner samen plaats kunnen nemen. We hebben in ons tehuis een cliënt, die soms best een beetje agressief kan zijn, maar ik heb een goede band en fijne klik met hem. Dus gingen we laatst samen met de duo-fiets op pad om in Nootdorp een ijsje te eten. Hij blij, zijn familie blij. En ik ook. Want blije mensen, daar doe je het voor.”