Op de dag dat hij met zijn vrouw vier dagen met de caravan op vakantie zou gaan, werd Jan opgehouden door zijn vrouw en schoondochter. Hoewel ze eigenlijk in de ochtend zouden gaan rijden, zaten ze om half twaalf nog aan de koffie over koetjes en kalfjes te praten. ‘Kom op nou, jongens!,’ dacht Jan. Kort daarna werd duidelijk waarom zijn vrouw en schoondochter hem zo lang hebben beziggehouden. De telefoon ging en de burgemeester vertelde Jan dat hij is benoemd tot Lid in Orde van Oranje Nassau. Het in de volksmond genoemde lintje.

Veel werk verricht

Een lintje krijg je niet zomaar. Er gaan heel wat lijnen over en weer en het blijkt dat verschillende mensen om meerdere redenen zich hebben ingespannen om Jan een lintje te geven. Daaruit blijkt dat Jan voor veel mensen veel heeft betekend – en nog steeds betekent. Zo heeft hij in het verleden gecollecteerd voor alzheimerpatiënten en vluchtelingen en heeft hij heel wat jaren veel werk verricht als lid van de bewonersvereniging.

Jan: “Vanuit die vereniging regelen we samen verschillende dingen. Niet alleen het narekenen van de jaarlijkse servicekostenafrekening, maar ook het bezorgen van een bloemetje bij ziekte van een medebewoner, veel regelwerk rondom afvalverwerking, nauw contact en korte lijnen met de gemeente, het organiseren van een jaarlijkse barbecue of high tea. Door de coronasituatie nu even niet, maar in de normale situatie is dat toch een jaarlijks hoogtepunt.”

Voor elkaar klaarstaan

De lijst met dingen die Jan heeft gedaan voor buurtbewoners breidt zich tijdens het gesprek nog verder uit. Zo bracht hij anderhalf jaar lang elke dag warm eten bij een medebewoonster en hield hij haar gezelschap tijdens het diner. Samen met de andere leden van de bewonersvereniging heeft hij een lekkage gefikst nog voordat de berging onderliep om meer narigheid te voorkomen. Als oudere bewoners naar de dokter of fysio moeten, brengt hij ze erheen. Hij houdt de buurt in de gaten op het gebied van veiligheid tijdens zijn wandelingen met de hond. En vroeger checkte hij dan ook gelijk of de verwarmingsketels het nog deden – dat werkte toen nog vanuit buiten.

“Het is mooi dat iedereen me weet te vinden”, zegt Jan. “Als ik wandel met de hond, vragen mensen me hoe het hiermee of daarmee zit. Het is prettig om zoveel met mensen om te gaan. Voor elkaar klaarstaan vinden wij heel belangrijk, zeker als vereniging. Het is belangrijk om veel samen te doen in deze maatschappij. Dat we er niet alleen voor staan in deze wereld.”

Eens werd hij gebeld dat er een buurvrouw was gevallen. Jan: “Dan zorg je dat je er snel bij bent en überhaupt de woning binnenkomt, bel je 112 en zorg je dat alles goed is geregeld voor de familie die vaak verder weg woont. Zowel de mevrouw zelf als de familie is dan erg dankbaar. Het is belangrijk dat we met elkaar moeten zorgen voor een prettige woonomgeving. En dat mensen die hulp nodig hebben die ook krijgen. Stel dat ik in een soortgelijke situatie verzeild raak, dan hoop ik dat een ander mij ook wil helpen.”

In de genen

Het is niet gek dat Jan er voor iedereen is. “Mijn vader stond ook altijd klaar voor de buurt. Het zit in de genen en je krijgt het mee met je opvoeding. Ik heb vijf jaar in de militaire dienst gezeten en daarna in een familieschoonmaakbedrijf gewerkt. Ook daar was je dienstbaar naar je klanten, net als toen ik op het autotransport werkte en ik gestrande auto’s moest ophalen. Voor mij was het vanzelfsprekend toen ik 65 werd en gepensioneerd was dat ik me inzette voor mijn medebewoners.”

Hoewel Jan zoveel doet voor anderen, blijft hij waanzinnig bescheiden en beleefd. “Wil je wel extra benadrukken dat ik het niet alleen doe? Vanuit de bewonersvereniging doen we alles samen. En al die werkzaamheden kunnen niet zonder de steun van de achterban. Mijn vrouw is erg belangrijk voor me. Ze staat altijd voor me klaar en steunt me in alles wat ik doe.”

Sprakeloos

Dat blijkt ook uit zijn reactie op de dag dat Jan gebeld werd door de burgemeester: “Ik was sprakeloos, perplex. Dat hebben ze ook gezien allemaal. Ik vond het al zo vreemd dat mijn vrouw en schoondochter maar bleven praten over koetjes en kalfjes, terwijl we maar vier dagen weg zouden zijn. Ik dacht ‘jongens, ik wil naar de camping!’

Anderhalve dag nadat Jan werd gebeld, mocht hij naar het gemeentehuis om het lintje in ontvangst te nemen. “Bij terugkomst stonden de medebewoners mij op te wachten op het gazon. Het was prachtig om te zien dat je gesteund wordt en dat wat je doet zeer gewaardeerd wordt. Onvoorstelbaar. Mijn gedachte was: dat had mijn vader ook mee mogen maken. Hij stond altijd klaar voor zijn buren, dag en nacht. Altijd inzetbaar, altijd oproepbaar. Pa, dat had mooi geweest.”

Oproep

Heb jij je droomhuis bij Heimstaden gevonden, een bijzondere hobby of een ander opvallend verhaal? En wil je daarover vertellen in Heimsamen magazine? Laat het ons weten via een e-mail aan magazine@heimstaden.nl.